Η συνάντηση της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς

Του Αλέκου Καλύβη
Αυγή, 25/9/2007
www.avgi.gr

Οι κάλπες της 16/9 γέννησαν μια νέα αισιόδοξη προοπτική για την αριστερά. Η ριζοσπαστική αριστερά, με πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, με το χαμόγελο στα χείλη, αλλά και με τη θετική εμπειρία της στροφής της δουλειάς της τα τελευταία χρόνια στα κινήματα και στην κοινωνία, πρέπει να επιταχύνει το βηματισμό της την επόμενη περίοδο.

Το μετεκλογικό τοπίο, όπως όλοι λέμε, δεν είναι το ίδιο.
Η κυβέρνηση με μειωμένη την εμπιστοσύνη των πολιτών, θα δυσκολευτεί να ξετυλίξει όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Όμως θα το προσπαθήσει. Υπάρχουν οι δεσμεύσεις και η καθαρή της πρόθεση να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Η Χαριλάου Τρικούπη, μετεκλογικά, επανέλαβε το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα δυσκολευτεί να επανέλθει σε μια κατάσταση κομματικής ετοιμότητας κάτω από το βάρος της κρίσης από τις διαδοχικές ήττες. Το σίγουρο είναι ότι το όλον ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να κάνει καμία αριστερή στροφή, παρά τις διαθέσεις μεγάλης μερίδας του κόσμου του. Ιδιαίτερα αν πρυτανεύσει το κριτήριο της γρήγορης επαναφοράς του στην τροχιά διεκδίκησης της εξουσίας, αυτό που θα γίνει είναι να μετατοπιστεί ακόμη πιο δεξιά η συνισταμένη της πολιτικής του.
Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει και στη νέα περίοδο να ακολουθήσει την αιχμηρή και συγκρουσιακή λογική της προηγούμενης περιόδου, να παίξει το ρόλο της πραγματικής αντιπολίτευσης στη Ν.Δ. και στις αντιλαϊκές πολιτικές, ρόλος ο οποίος πρέπει σταδιακά και πιο εμφανώς να έχει και το στοιχείο των εναλλακτικών λύσεων στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Κεντρικά ζητήματα που θα τεθούν την επόμενη περίοδο είναι τα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα όπως: το ασφαλιστικό, η ακρίβεια, η φτώχεια, η ανεργία, οι ιδιωτικοποιήσεις, η δημοσιονομική πειθαρχία, το μοντέλο ανάπτυξης, διανομής και αναδιανομής, το περιβάλλον, η παιδεία, η υγεία, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα.
Σε όλα αυτά υπάρχουν οι προτάσεις της αριστεράς που πρέπει να εξειδικευθούν και να προβληθούν, ώστε να αποτελέσουν το προγραμματικό αντίβαρο στον νεοφιλελευθερισμό σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η αριστερά θα πετύχει πολύ περισσότερα αν, με βάση αυτούς τους στόχους, δημιουργήσει ένα μαζικό - διεκδικητικό κίνημα, αν παίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες και δημιουργεί πολιτικά γεγονότα και, ταυτόχρονα, αν θα προκαλεί και ευρύτερες ιδεολογικές παρεμβάσεις - αμφισβητήσεις του καπιταλιστικού συστήματος.
Η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να εκπληρωθεί αν η αριστερά δεν αποκτήσει μια μεγαλύτερη οργανωτική επάρκεια και μια μεγαλύτερη δυνατότητα παρέμβασης μέσα στους εργαζομένους. Αποδείχθηκε από την προεκλογική περίοδο ότι, παρά τα σοβαρά βήματα που έγιναν, απαιτείται η καλύτερη οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε οι θετικές κεντρικές παρεμβάσεις να συνοδεύονται από μια πιο αποφασιστική και μόνιμη πολιτική δράση από τα κάτω στους τόπους δουλειάς και κατοικίας.

Στις λαϊκές συνοικίες πήγαμε πολύ καλύτερα από άλλες φορές, αλλά δεν μπορεί να είμαστε πλήρως ικανοποιημένοι. Απαιτείται πολύ μεγαλύτερη και συστηματική επαφή με την εργατική τάξη και ιδίως με τα πιο ευάλωτα τμήματά της.
Εδώ τίθεται και το ζήτημα της οργανωμένης παρέμβασής μας μέσα από τα συνδικάτα, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, που αποτελεί κατά την άποψή μας ένα θεμελιακό παράγοντα βελτίωσης της επιρροής της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Φυσικά η δουλειά μέσα στα συνδικάτα δεν είναι κομματική δουλειά με τη στενή έννοια, έχει την αυτονομία της αλλά δεν παύει να είναι μια δραστηριότητα με βαρύνουσα πολιτική σημασία.

Άλλωστε ο νεοφιλελευθερισμός τις βασικές του επιλογές δεν τις κάνει μόνο στο εποικοδόμημα αλλά στη σφαίρα της οικονομίας και κυρίως με την ένταση της σύγκρουσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Η πορεία λοιπόν του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η ικανότητα του να προκαλεί μαζικές αντιστάσεις στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις είναι πολύ κρίσιμο ζήτημα για την αριστερά.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να συγκροτήσουν ένα νέο δίκτυο συνδικαλιστικής παρέμβασης, με αναφορά σε όλη την κλίμακα των συνδικάτων, να προσπαθήσουν να το διευρύνουν ακόμη περισσότερο, ώστε να πολλαπλασιαστούν οι δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα που παλεύουν για ένα αυτόνομο, ταξικό, ενωτικό και διεκδικητικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η εργατική τάξη παρά τις σοβαρές αλλαγές που έχει υποστεί, είναι η πολυπληθέστερη και η τάξη που αντικειμενικά εκπροσωπείται από τις ιδέες της Αριστεράς. Ο χώρος μας έχει μια προνομιακή διείσδυση σε χώρους των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, στα νέα μισθωτά στρώματα. Απέκτησε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο στη νέα γενιά των περιορισμένων δικαιωμάτων και των ανέργων. Δυσκολεύεται αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψει την προσπάθεια στους παραδοσιακούς κλάδους.
Για να μπορέσει η ριζοσπαστική αριστερά με ακόμη καλύτερους όρους να εκφράσει αυτό το δυναμικό και ιδίως τους νέους ανθρώπους που βιώνουν ένα πολύ χειρότερο εργασιακό περιβάλλον, πρέπει να συναντάται καθημερινά μαζί τους, με τις αγωνίες και τα προβλήματα τους, να συμβάλει στην ανάπτυξη των αγώνων τους μέσα από τα συνδικάτα, να προκαλεί διεργασίες, να βοηθά στην ένταξη τους σε αυτό που λέμε κοινωνική και πολιτική αριστερά. Αυτός πρέπει να είναι ένας από τους βασικούς στόχους της επόμενης περιόδου.