Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Σχετικά με μια θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το ασφαλιστικό

αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά

30.10.07

Στη συνέντευξη Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για το Ασφαλιστικό προβλήθηκε με έμφαση (και την επόμενη μέρα έγινε πρωτοσέλιδο στην Αυγή) το αίτημα για τη δημιουργία ενός «ασφαλιστικού κουμπαρά» που θα χρηματοδοτηθεί «από τη μείωση των εξοπλισμών, τη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, τη φορολόγηση μερισμάτων και κινητών αξιών και από άλλους πόρους» (μεταξύ των οποίων και τμήμα των προστίμων για… παραβάσεις του ΚΟΚ), «κουμπαράς» που θα κλειδωθεί και θα ανοίξει για να χρησιμοποιηθεί μετά το 2025, ή ακόμα το 2057, όταν –κατά τη φιλολογία του συρμού– τα Ταμεία θα αντιμετωπίζουν κίνδυνο κατάρρευσης και θα χρειάζονται, λέει, 180 δισ. ευρώ. (Αλήθεια, όποιος τα υπολόγισε αυτά, με τι σταθερές, π.χ., ύψος μισθών, ανεργία, ποσοστά ελαστικής και μαύρης εργασίας, τα υπολόγισε;)


Δυστυχώς, η θέση αυτή –και κυρίως η ανάδειξή της ως κεντρικού αιτήματος– γειτνιάζει επικίνδυνα με την αντίστοιχη του Μίμη Ανδρουλάκη (που έχει δημόσια υιοθετηθεί από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ) και, ακόμα χειρότερα, με της ΔΑΚΕ, που διά του Κ. Πουπάκη αναφέρεται στη δημιουργία ανάλογου «κουμπαρά».


Όχι τυχαία. Η θέση για την κεντρική αξία ενός τέτοιου «κουμπαρά» είναι υποχώρηση στη νεοφιλελεύθερη πίεση. Η Αριστερά και το οργανωμένο εργατικό κίνημα υποστηρίζουν παραδοσιακά ότι το Ασφαλιστικό δεν είναι ζήτημα πρόνοιας (ή, χειρότερα, φιλανθρωπίας). Είναι υποχρέωση των εργοδοτών (που γι’ αυτό χρεώνονται με εργοδοτική εισφορά), του κράτους (που γι’ αυτό χρεώνεται με κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση) και κατάκτηση των εργαζομένων (που γι’ αυτό πληρώνουν εργατική εισφορά). Αν το σύστημα λειτουργούσε «κανονικά», ακόμα και με τα κριτήρια της αγοράς, δεν θα είχε κανέναν λόγο να παρουσιάζει ελλείμματα, αλλά αντίθετα θα ήταν πλεονασματικό. Αυτό τον ισχυρισμό αποδεικνύουν όλοι οι κοινωνικοί προϋπολογισμοί μετά το 1993 (όπου όλα τα ταμεία παρουσιάζουν πλεονασματικούς προϋπολογισμούς), αλλά και η διάθεση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών να μπουν στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, όχι προφανώς για να συνεισφέρουν στα «ελλείμματα», αλλά για να διεκδικήσουν τμήμα της τεράστιας αποταμίευσης που γίνεται στα ταμεία.


Οι λόγοι που το σύστημα στην πράξη παρουσιάζει ελλείμματα έχουν αναδειχθεί στην ανάλυσή μας (εισήγηση Θεωνά): γιγάντια εισφοροδιαφυγή, θηριώδης εισφοροκλοπή, καταλήστευση των αποθεματικών, ανασφάλιστη εργασία, ελαστικοποιημένη εργασία. Η ανάλυση αυτή υποδεικνύει την αναγκαία σήμερα πολιτική πρόταση της Αριστεράς: α) επιβολή δρακόντειας πολιτικής διεκδίκησης των πόρων των ταμείων, β) σύνδεση του Ασφαλιστικού με το εργασιακό (πάταξη ανασφάλιστης και μαύρης, μείωση ελαστικής εργασίας), γ) εγγύηση (από το κράτος και τους εργοδότες) του σημερινού επιπέδου ασφαλιστικού δικαιωμάτων, διεκδίκηση (από το κίνημα) βελτιώσεων, με άμεση προτεραιότητα την αύξηση των απαράδεκτα χαμηλών συντάξεων.


Αγαπητοί σ., η αναγνώριση των ελλειμμάτων ως αντικειμενικής πραγματικότητας στα ταμεία είναι «βαρέλι χωρίς πάτο». Θα μας οδηγήσει σε άτακτη πολιτική υποχώρηση. Αυτός ο κίνδυνος φαίνεται σε ορισμένες λεπτομέρειες της πρότασης για τον «κουμπαρά». Σύμφωνα με την εισήγηση του σ. Δ. Στρατούλη, η διοίκηση του «κουμπαρά» θα αποτελείται «κατά πλειοψηφία από εκπροσώπους των ταμείων». Τι μας διασφαλίζει αυτό; Ας μην ξεχνάμε ότι οι «εκπρόσωποι των ταμείων» πούλησαν σε μια νύχτα τα αποθεματικά αγοράζοντας δομημένα. «Οι θεσμοθετημένοι πόροι θα απαλλάσσονται από παντός είδους φορολογία». Τι είναι αυτό; Οι πόροι που περιγράφονται δεν υπόκεινται προφανώς σε περαιτέρω φορολόγηση. Αντίθετα, η πρόταση Ανδρουλάκη περιλαμβάνει κάποιου είδους «εισφορά» επί των κερδών, δίνοντας ως αντάλλαγμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις που θα δέχονται να «εισφέρουν». Μήπως μετακινούμαστε προς τα εκεί, σε τράμπα μεταξύ ασφαλιστικών και φορολογικών υποχρεώσεων των επιχειρήσεων; Τα ποσά που θα συγκεντρώνονται «θα επενδύονται σε ειδικά ομόλογα δημοσίου» κ.λπ. Αλήθεια, τι θα προστατεύει αυτά τα ποσά από τις σημερινές και μελλοντικές κυβερνήσεις; Μήπως ανοίγουμε το δρόμο –με πρόσχημα τα ελλείμματα των ταμείων– για τη δημιουργία ενός θηριώδους «αποθεματικού», που ο κάθε Αλογοσκούφης του μέλλοντος θα μπορεί να «αξιοποιεί»;


Αλήθεια, όταν ανοίξει ο «κουμπαράς», τι θα βρούμε μέσα; Μήπως ομόλογα 25ετίας με δομημένους ή σύνθετους όρους που θα εξαερώνουν κάθε προσδοκία;


Σύντροφοι, αυτοί οι πειρασμοί «νεωτερικών» αντιμετωπίσεων στο Ασφαλιστικό πρέπει να αποφεύγονται. Η Αριστερά και τα συνδικάτα πρέπει να επιμείνουν στις υποχρεώσεις των εργοδοτών και του κράτους απέναντι στο δημόσιο σύστημα ασφλάλισης. Ο ρόλος των μαθητευόμενων μάγων που υπόσχονται να λύσουν το Ασφαλιστικό με «νέες» οικονομικές ιδέες ταιριάζει σε άλλους πολιτικούς χώρους.


Η θέση αυτή δεσμεύει μόνο τον ΣΥΝ και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, αφού ποτέ και πουθενά δεν έχει εγκριθεί.


Για τη ΔΕΑ,
Αντώνης Νταβανέλλος

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι για την ελεύθερη και δημόσια ανταλλαγή απόψεων η οποία είναι εμφανής και από αυτή τη δημοσίευση.
Θέλω να παρατηρήσω όμως πως 'οταν ο ΣΥΡΙΖΑ Βύρωνα έκανε εκδήλωση για το ασφαλιστικό πριν λίγες μέρες και υπήρχαν τέσσερεις (4) εισηγητές,μεταξύ των οποίων και εκπρόσωπος της ΔΕΑ, δεν υπήρξε αντίθετη άποψη, ούτε διάψευση εκ μέρους του για το αν πρόκειται ή όχι περί πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά, μήπως είναι άποψη του σ.Αντώνη;;;

august spies είπε...

σ. gardener

Νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για άποψη της ΔΕΑ.
Είναι δημοσιευμένο στην Εργατική Αριστερά και ο συγγραφέας του άρθρου διευκρινίζει ότι εκπροσωπεί τη ΔΕΑ...

Αν θέλεις μπορείς να μας πεις περισσότερα για την εκδήλωση και να μας ενημερώσεις για τα θέματα που ανοίχτηκαν εκεί.

ΥΓ: συγγνώμη για την καθυστέρηση δημοσίευσης του σχολίου σου. είμαστε λίγο "τεχνοφοβικοί" εδώ στη Ν.Ιωνία.